آیینه کاری این هنر تزیینی ایرانی ابتدا با نصب آیینه‌های بزرگ بر بدنه بنا چه درون و چه نمای بیرونی بنا استفاده میشد. در بناهای دوران صفوی نمونه‌های بسیاری از این گونه آیینه کاری داریم که در کاخ‌های دوره قاجاریه نیز استفاده میشد. از نمونه‌های شاخص کاربرد آیینه قدی در دوره قاجاریه میتوان به آیینه کاری تالار آیینه، کاخ الماس، کاخ شمس العماره، کاخ بادگیر و کاخ گلستان اشاره کرد.
آیینه در فرهنگ ایرانی نماد پاکی، راستی و صداقت است و به همین دلیل است که ایرانیان از آیینه در خانه، آئین‌ها و مراسم و حتی معماری بسیار استفاده می‌کنند. از آیینه در معماری به منزله عنصری تزئینی و به دلیل جذب نور بیشتر و ایجاد محیطی دل انگیز استفاده شده است. در واقع استفاده از آیینه در تزئین بنا یا معماری ابتکار هنرمندان ایرانی است و اوج شکوفایی هنر آیینه کاری در معماری دوره قاجاریه بوده است که نمونه‌های بسیاری از آن را در عودلاجان میتوان یافت.
بعدها آیینه کاران از قطعات کوچکتر آیینه نیز استفاده کردند و آثار ظریف‌تری با طرح‌ها و شکل‌های مختلف به وجود آوردند. ترکیب این هنر با هنرهای دیگر، آثار جدید و زیبایی به وجود آورده است؛ مانند ترکیب نقاشی بر چوب و آیینه در کاخ بادگیر، کاخ گلستان تهران و در سقف تالار بزرگ عمارت نارنجستان شیراز.
آئینه کاری ریشه اقتصادی نیز داشته است. آیینه، یکی از کالاهای وارداتی به ایرانیان بوده است. آیینه‌ها در حین جا به جایی در راه میشکستند. هنرمندان ایرانی با در نظر گرفتن ضرر اقتصادی بر اثر شکستن آیینه‌ها تصمیم میگیرند، با استفاده از ذوق هنری خود از قطعات شکسته آن استفاده کنند.
در سطوح آینه کاری زمینه کار دارای نقوش یا خطوط برجسته یا فرورفته است زمینه کار توسط یک فرد گچ‌بر مشابه طرح آینه کاری آماده شده، سپس قطعات آینه به وسیله آینه بر یا آینه کار در اندازه و اشکال مورد نظر با الگویی مقوایی برش داده شده (بدون آنکه آنها را از هم جدا سازند) آماده میشود.