کافه نادری شاید مهم‌ترین کافه تاریخی شهر تهران باشد. این کافه ارزشمند در طبقه همکف هتلی به همین نام است که به دلیل واقع شدن در محدوده خیابان نادری (جمهوری اسلامی)، نام خیابان را به خود پذیرفته و در طی سال‌های متمادی که از عمر آن می‌گذرد همچنان با همان نام و الگوی رفتاری به حیات خود در دل شهر تهران ادامه می‌دهد. کافه نادری در سال ۱۳۰۷ توسط خاچیک مادیکیانس به بهره برداری رسید. یک سال پیش از آن ساختمان قنادی نادری در این محل افتتاح شده بود. با موفقیت قنادی و رشد مشتریان آن، مادیكیانس با تغییر در منو، انواع نوشیدنی معمول کافه و غذاهای فرنگی را نیز به آن اضافه نمود و نام قنادی را به کافه رستوران نادری تغییر داد. بسیاری از غذاهای متداول فرنگی نظیر بیف استروگانف و بیفتک و نیز انواع کافه گلاسه، شاتوبریان، بستنی‌های فرنگی، قهوه ترک و قهوه فرانسه برای اولین بار در ایران توسط این کافه عرضه شد. همزمان با این تغییرات، در طبقه بالای کافه، مهمانپذیر شیکی تحت عنوان هتل نادری ساخته شد. هتل مجلل نادری که در معماری آن بسیار به سبک معماری آلمانی توجه شده بود، پس از گراند هتل، دومین و محبوب‌ترین هتل شهر تهران به شمار می‌آمد. از داخل لابی هتل به کافه دسترسی ویژه‌ای در نظر گرفته شد تا میهمانان هتل بتوانند بدون استفاده از درب اصلی به محوطه کافه رستوران نادری وارد شوند. کافه نادری را باید نماد کافه نشینی در ایران دانست. پاتوقی که هنرمندان، روشنفکران و نویسندگان روز جامعه نظیر بزرگ علوی، نیما یوشیج، جلال آل احمد، مجتبی مینوی، هوشنگ ابتهاج، احمد شاملو، سیمین بهبهانی، یدالله رویایی، احمد فردید، نادر نادرپور، نصرت رحمانی، سیمین دانشور و بسیاری دیگر در آن گرد آمده و به گفتگو می‌پرداختند. اوایل دهه هفتاد، قنادی نادری به تعطیلی کشیده شد و از آن پس کافه با ظرفیت پذیرش ۱۴۰ نفر در دو سالن با سرو نوشیدنی (قهوه و چای) و سالن غذاخوری به تنهایی به فعالیت خود ادامه داد. هتل نادری نیز که همچنان در طبقه دوم ساختمان قرار دارد، ورودی جداگانه‌ای دارد و در طی این سال‌ها همچنان به فعالیت خود ادامه داده است.