مسجد خسرو شیر در 100 کیلومتری شمال غرب شهر سبزوار و نزدیک روستای خسرو شیر واقع شده و زیباترین معماری دوره ایلخانی رو داره. متاسفانه در حال حاضر از این مسجد با اون عزمت فقط دو دیوار جانبی ایوون اون باقی مونده که یکی از شاهکارهای جالب معماری منطقه محسوب میشه. چون این مسجد به روستای خسرو شیر نزدیکه به اسم مسجد خسرو شیر معروف شده اما اسم اصلی این مسجد، منار مسجده. تزئین‌های این مسجد انقدر زیباست که حتی میشه اون رو با مسجد جامع ورامین و محراب گچبری شده مسجد جامع اصفهان هم مقایسه کرد.
ایوون بنا رو به شماله و شبستان‌های مسجد هم دو طرف اون قرار گرفته. در هر ضلع این ایوون دو ورودی قرار داره که به شبستان‌های اطراف ختم میشده. نمای بیرونی ایوون با دیواره‌های بیرونی و بلندش به وسیله سه ردیف آجر برجسته، به شکل سه طاق نمای عمودی سرتاسری در اومده. طاق نماهای آخری، قاب تزئینی قوس ایوون رو تشکیل میدن. با دیدن ضلع‌های شرقی و غربی ایوون این مسجد در قسمت بیرونی اینجوری استنباط میشه که شبستان‌های مسجد در این دو قسمت قرار گرفته و احتمالاً دو طرف ایوون به صورت دو طبقه بوده است.
در حال حاضر در دیوار جانبی شرق ایوان، یک ورودی سالم باقی مونده و اون ورودی هم در قسمت جنوبیه که به کلی از بین رفته و تنها پاکار قوس اون باقی مونده. در قسمت غربی ایوون هنوز دو ورودی باقی مونده که ورودی طرف شمالی دقیقاً شبیه ورودی ضلع شرقیه. در دو متری بالای ورودی‌هایی که ازشون گفته شد یک باند گچبری وجود داره که 45 سانتیمتر عرض داره. روی این باند گچبری با آیه‌هایی از قرآن با خط ثلث مایل به کوفی روی اون تزئین شده. این باند، دورتادور ایوون ادامه داره و ادامه اون در ضلع شرقی ایوون وجود داره. سال 1378 روی این بنا مرمت انجام شده و نقش‌های اون تثبیت شدن.
مسجد خسرو شیر در سال 1356 شمسی توسط گروه بررسی باستان شناسی سبزوار به سرپرستی آقای فائق توحیدی، شناسایی شده. بسیاری از پژوهشگران گروه آقای توحیدی تاریخ احداث مسجد رو به دوران ایلخانی مربوط میدونن. بر اساس شواهد و مدارک تاریخی و مشاهدات محلی، مشخص شده که قدیما این محل شهر بزرگی بوده و تا دوره تیموری هم آباد بوده. این منطقه در مسیر سیلاب قرار گرفته و آثار جاری شدن سیلاب‌های مختلف پاییزی و بهاری روی پایه‌های این بنا وجود داره. این بنا در سال 1377 در فهرست آثار تاریخی ایران به ثبت رسیده.