اگه در جاده تربت حیدریه به سمت خواف باشید و به رشتخوار رسیده باشید، سمت راست جاده رو که نگاه کنید بقایای یک مسجد قدیمی رو میبینید که همون مسجد جامع رشتخوار هست. طبق کاوش‌هایی که در این مسجد انجام شده فهمیدن که بنای این مسجد در دوران خوارزمشاهیان ریخته شده. دوره تیموری هم بازسازیش کردن. معماری این مسجد ترکیبی از معماری اسلامی و ایران باستانه (تیموری) و یکی از مسجدهای تک ایوانه ایران محسوب میشه. این مسجد یک پلان 4 ضلعی داره. این پلان، وقتی به سمت بالا میره 6 و 8 ضلعی میشه و آخرش هم که به گنبد ختم میشه.
این گنبد دو پوشش داره و قسمت بیرونیش از جنس خشت خام و پخته هست که از غوره گل ساخته شده و قسمت داخلی هم تزئینات آجری داره که خیلی ماهرانه به صورت پلکانی درست شده و دقیقا مثل مساجد سنگان پایین خواف و نشتیفان هست. روی اون غرفه‌های 8 ضلعی‌های گنبد، روزنه‌هایی برای عبور نور وجود داره. نوار کمربندی از گچ‌کاری خیلی پرکار که کتیبه‌های قرآن هستن دورتادور گنبد و زیر طاق‌ها، چشم‌ها رو به خودش جلب میکنه. در قسمت جنوبی گنبد یک طاق وجود داره که سقفش کاملا ریخته شده و احتمالا برای شبستان تابستونی بوده. اما سالم‌ترین قسمت این مسجد یک محراب خیلی زیبا در ضلع جنوبی هست که تزئین‌های فوق العاده‌ای داره. مسجد جامع رشتخوار در سال ۱۳۵۶ با شماره ثبت ۱۳۴۳ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده.