محوطه باستانی شادیاخ یا به عبارتی شادی کاخ، شادی یاخ، شادکاخ، شادجهان و شادمهر و غیره اسم منطقه‌ای هست که الان نزدیکی نیشابور قرار داره. شادیاخ از دو واژه «شادی» و «اخ» تشکیل شده که به معنای شادی‌آفرین بوده. در قدیم، این محوطه جزئی از نیشابور قدیم بوده و اینقد معروف بوده که هرکی نیشابور رو می‌شناخته، شادیاخ رو هم می‌شناخته. یه جوری بالا شهر نیشابور به حساب میاد چون اونجا محل زندگی خیلی از افراد مثل پادشاه‌ها، امیرها، نویسنده‌ها، هنرمندا و کلا درباری‌ها بوده. چون جناب عبدالله بن طاهر یه کاخ زیبا در این محله اعیونی میسازن و اسمش رو میذارن شادیاخ به همین خاطر این مکان هم به همین اسم نام گذری شده. . یعقوب لیث هم در سال ۲۹۵ هجری قمری وارد نیشابور میشه و دستور میده تا باغ‌های بزرگ در شادیاخ احداث کنن که به مرور همه اون‌ها به خونه مسکونی تبدیل شد.
در دوره سامانیان و غزنویان، نیشابور مرکز و مقر سپهسالار خراسان و کاخ شادیاخ، محل رسیدگی به امور بود و در اختیار سپهسالار قرار داشت. طغرل اول سلجوقی (بعد از پیروزی بر سلطان مسعود) وارد نیشابور میشه (۴۲۹ هـ.ق) و در کاخ شادیاخ تاجگذاری می‌کنه. جشن عروسی سلطان محمد (ملکشاه) یعنی پسر آلب ارسلان با دختر خاقان در همین کاخ گرفته شده. متاسفانه مثل بقیه آثار قدیمی در خراسان، محوطه باستانی شادیاخ هم از حمله وحشیانه مغول‌ها در امان نمیمونه و غارت میشه و فقط بقایای اون باقی میمونه، ولی طبیعت هم با نیشابور مهربون نبوده و سه، چهار بار زلزله شدید شهر رو با خاک یکسان کرده.
سال 669 هجری قمری یکی از این زلزله‌ها میاد و بقایای کاخ رو هم از بین میبره، اما سال 1379 طی حفاری‌هایی که باستان شناس‌ها انجام دادن یه سری از بناهای اونجا مثل تالار عام، اندرونی و خانه‌های ویژه شراب‌سازی، آهنگری، سفالگری و شیشه‌گری کشف شد که ثابت میکنه اونجا شهری صنعتی و پر رونق بوده، سکه، سفالینه‌ها و گچ‌بری‌ها، پیکرهای سفالی و دروازه ورودی شادیاخ از آثار دیگه‌ای بودن که کشف شدن. بخشی از بقایای باستانی اون منطقه و همچنین عکس‌هایی از اکتشافات به دست اومده از اونجا در موزه شادیاخ که نزدیکی همون مکانه، نمایش‌داده می‌شه. محوطه باستانی شادیاخ به شماره ۱۰۹۱۰ آثار تاریخی ملی ایران به ثبت آن رسیده.