قلعه سنگ سیرجان از آثار باستانی و مهم سیرجان است که در ۷ کیلومتریِ جنوب‌شرقی سیرجان واقع شده و سالهاست که به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به‌ثبت‌رسیده است. به‌گفته‌ی ابوذر خواجویی‌نسب، مدیر مرکز سیرجان‌شناسی؛ در میانِ متونِ معتبرتاریخی؛ توصیفاتی از «سیرجان‌قدیم» وجود دارد که بر شکوه و عظمتِ این شهر در روزگارانِ خیلی‌ دور گواهی می‌دهد. مَقْدِسی از بزرگ‌ترین جغرافی‌دانانِ تاریخ، در کتاب «أحسنُ التّقاسیم فی المعرفت الأقالیم» سیرجان‌قدیم را شهری پهناور با برج‌وبارویی مستحکم، توصیف کرده که از شیراز آبادتر و زیباتر بوده.
لبوحامدکرمانی نیز در کتاب «عِقــدُ العُــلی» تصحیح علی‌محمد عامری در وصفِ این شهر نوشته است: «در سیرجان قلعه‌ای ( قلعه‌سنگ) هست که گویی برج‌های آن به برج‌های افلاک پیشانی می‌سایند و آن‌چنان مستحکم است که هیچ جهان‌گشایی قادر به تسخیر آن نیست. قلعه‌ای آن‌چنان مرتفع که لشکریان ‌باد هم نمی‌توانند به داخلِ آن که‌ بسیار امن است، رسوخ کنند. گویی هم‌چون قوچی است ایستاده بر قلّه‌کوهی که با شاخ‌هایش ستارگان را لمس می‌کند و با سم‌هایش پشت فلک را می‌خاراند.»
هر چند که سال‌ها بعد، آن شهربزرگ و پرصلابت در زیر سمِ اسبان و چکمه‌های سربازانِ جهان‌گشایی به‌نامِ تیمورگورکانی، به‌تدریج از بین رفت و به‌ناچار مردم به موقعیت‌ دوم سیرجان، یعنی «بیمید» مهاجرت کردند. از آن‌شهر باشکوه، تنها منبری‌سنگی به‌یادگار مانده که اخیرا در زمره آثار ملی قرار گرفته است.
در سال 94 کاوش‌های باستان‌شناسی برای پیشگیری از تعرض بیشتر به محوطه تاریخی قلعه‌سنگ سیرجان آغاز شد. هدف اصلی از این کاوش‌ها؛ بررسیِ منظر فرهنگی محوطه قلعه‌سنگ و تعیین ‌حریم آن به‌منظور انجام عملیات حفاظتی و مرمتی و تبدیل به «پایگاه گردشگریِ میراث‌فرهنگی» سیرجان بود.
در طولِ اجرای این برنامه توسط باستان‌شناسان، گرمابه‌ای در دامنه‌ی‌شرقیِ قلعه‌سنگ کشف شد که به‌گفته‌ی سرپرستِ تیم‌، هم به ‌لحاظ وسعت، تعدد فضاها و کامل‌بودن عناصر معماری و هم از نظر قدمت، کامل‌ترین گرمابه‌ای است که تاکنون از کاوش‌های باستان‌شناسی در ایران به دست آمده‌است.