اگه از تخت جمشید 3 کیلومتر به سمت جنوب فاصله بگیرید، وسط مزرعه‌های ذرت دو تپه در فاصله 1000 متری همدیگه با نام تل باکون قرار دارن. به این تپه‌ها میگن تل باکون و یکی از اون‌ها قدیمی‌تر از اون یکیه. این تپه‌ها که 5000 سال قدمت دارن، آثاری از 4 دوره مختلف که در 4 طبقه مختلف هست رو داره.
در طبقه اول که پایین‌تر از بقیه طبقاته رنگ خاک سیاهه و کوفته شده که حدس زده میشه مردم‌هایی در چادر اونجا زندگی می‌کردن که هنوز خونه سازی رو بلد نبودن. در طبقه دوم آثاری از خونه‌های روستایی خیلی کوچیک به هم پیوسته‌ای که بیشتر شبیه به لونه میمونه، به همراه کوچه‌ها گذرگاه‌های تنگ و باریک پیدا شدن. اما اشیایی که در این طبقه کشف شده خیلی مهم هستن. ظروف سفالی‌ای در این لایه پیدا شده که شبیه به سفال‌های شوش هستن. حتی حدس زده میشه قدمت این ناحیه بیشتر از شوش باشه، چون فلزی اینجا پیدا نشده.
سفال‌های پیدا شده در لایه دوم تل باکون شگفت انگیزن. طوری که ضخامت بعضی از اون‌ها اندازه پوست تخم مرغه. رنگ این سفال‌ها بیشتر کرم و با نقش سیاهه. این سفال‌ها طرح‌های مختلفی دارن مثل بز کوهی و اشکال هندسی و زتا و زیگمای الفبای یونانی و غیره. ولی مهم‌ترین طرحی که در سفال‌ها دیده شده علامت صلیب شکسته هست که مخصوص نژاد آریایی‌هاست. شکل صلیب شکسته در اصل نقش خورشید بوده که مردمان ماقبل تاریخ از نظر احترام و اهمیتی که نسبت به خورشید قائل بودن، به خاطر همین هم اون رو در نقوششون میاوردن.
اشیایی که در طبقه 3 و 4 هم پیدا شده شبیه به اشیای طبقه 2 هستن. به جز سفال، در تل باکون مجسمه‌های زیادی کوچیک پیدا شده که معمولا پیکره‌های زن هستن. اون موقع‌ها خدایان خانوم بودن، به خاطر ویژگی‌های باروریشون. همین طور نقوشی مثل ماهی و لاک‌پشت و خرچنگ هست که میشه از اون‌ها حدس زد که وضعیت اقلیمی اون زمان تل باکون رو نشون میده. تل باکون به شماره 189 در تاریخ 18/4/1311 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده.