پل بابا رکن‌الدین یا پل خواجو سال 1060 به دستور جناب شاه عباس دوم، روی رودخونه زاینده رود ساخته شد. این پل که در زمان خودش زیباترین پل دنیا بوده، 133 متر طول، 12 متر عرض و 24 دهانه داره. ساختمونی به اسم بیگربیکى هم وسط این پل هست که برای شاه و خوانوادش درست شده بود. پل خواجو این قابلیت رو داشته که به سد هم تبدیل بشه. در دریاچه‌ای هم که پشت این سد_پل شکل گرفته مسابقات قایقرانی و شنا برگزار می‌شده که شاه و درباریان در بیگربیکى از مسابقات لذت می‌بردن. تزئینات و کاشی‌کاری‌های این پل فوق العاده ست. نکات جالب زیادی درباره پل خواجو هست. یکی اینکه گوشه‌های ضلع شرقی پل دو شیر سنگی وجود داره که ظاهرا نماد سپاهیان بختیاری محافظ اصفهان و زاینده رود هستن.
جنس سنگی که برای ساخت اون‌ها به کار برده شده طوری هست که در شب انگار چشماشون به رنگ قرمز برق میزنه؛ همچنین زاویه ایستادن اون‌ها طوری هست که انگار ورود و خروج افراد به پل رو نگاه می‌کنن. نزدیك مجسمه شیری هم قبله نمایی به شكل آفتاب وجود داره. اگه بعدازظهر و نزدیک غروب آفتاب از بالا به پل نگاه کنید مثل این هستش که عقاب بال‌هاش رو باز کرده و داره پرواز میکنه. یکی دیگه از نکات جالب اینه که اگه یکی زیر دهانه‌های پل خواجو در ستون اول شمالی سمت چپ حرف بزنه، کسی که نزدیك ستون اول جنوبی در سمت راست باشه صداش رو می‌شنوه. این پل رو دو نفر ساختن كه قبر اون‌ها از طرف جنوبی كه وارد می‌شید، زیر گنبدی دوم با سنگ مرمر پوشونده شده.
در پل خواجو شمع‌های مخفی وجود داره. اگه از سمت شرق بیرون پل با زاویه 39 درجه به دهانه‌های پایین پل نگاه کنیم، از تداخل دهانه‌ها تصاویر شمع‌ها معلوم میشه. این پل جالب در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شماره ثبت ۱۱۱ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌. جنس پی‌های این پل طوری هست که باید حتما به اون‌ها آب بخوره وگرنه خراب میشه.