مسجد جامع اوز طبق نقشه‌های قدیمی، در مرکز شهر، جایی بین خانه‌ها و میدان اصلی شهر (لرد میری) و در خیابون طاهری واقع شده. این مسجد رو جایی ساختن که راحت‌ترین راه و بیشترین امکان دسترسی مردم به اون‌جا وجود داشته و دکان‌ها و خانه‌هایی اطرافش بودن که حالا جز اسم و خاطره چیزی از اون‌ها باقی نمونده. بنای تاریخی مسجد جامع اوز از نوع مساجد با شبستان و ستون داره. طبق مدارک و مستندات معتبری که وجود داره، این مسجد سال 1175 هجری قمری یعنی اواخر دوره زندیه و اوایل دوره قاجاریه ساخته شده. تاریخ تعمیر بنا روی سردر منبر مسجد حک شده. اون موقع، این مسجد یکی از بزرگ‌ترین و باشکوه‌ترین اماکن مذهبی جنوب ایران به حساب میومده و حتی طراحی و نقشه مسجد رو تجار و بزرگان شهر اوز که دخارج از ایران و مخصوصا با کشور هندوستان تجارت داشتن به اوز آوردن.
از ویژگی‌های مهم این مسجد وجود حمام، غسالخانه و دستشوئی بوده که در بیرون و به فاصله 100 متری از مسجد قرار داشته. سالن نماز خانه (صحن مسجد) از جمله بناهای ارزشمند و تاریخی مسجد به شمار میره که به صورت مستطیله و 6 ستون قطور در 4 ردیف قرار گرفته. این صحن زیبا که هنر معماری دوران زندیه در منطقه جنوب رو به اوج خودش رسونده، در ضلع‌های مختلف شمالی، شرقی و غربی توسعه یافته و فقط در ضلع جنوبی، به خاطر کمبود فضا، کوچه کم عرض، منزل مردم و وجود محراب و منبر، از اون موقع تا الان دست نخورده باقی مونده. سقف مسجد جامع، که خیلی بلنده و حدود 5 متر ارتفاع داره، به وسیله تیرهای چوبی محکم که بهشون «فرست» میگن، گرفته شده. مرحوم امام جمعه فقید اوز می‌گفت خیلی از در و پنجره و چوب‌های این مسجد هم از هندوستان و از طریق بندر چارک به اوز آورده شده.
در صحن مسجد، طاق‌های بسیار زیبا وجود داره که گچ بری‌های شکیل اون رو زیباتر کرده و رنگ آمیزی در قسمت‌هایی از سقف باعث شده تا محل عبادت مردم جذاب، زیبا و دلنشین بشه. تعدادی دریچه‌ چوبی در صحن وجود داره که باعث خنک شدن و تعویض هوای مسجد میشه. محراب نقاشی شده، کنار منبر چوبی‌ای که روی اون عبارت «لا الله الا الله، محمد رسول الله» با خط خیلی زیبایی نوشته شده، حال و هوای دیگه‌ای به مسجد جامع داده.