روستای زرقان یکی از بزرگ‌ترین روستاهای جغتای هست. بیشتر از ۲۰۰۰ نفر جمعیت داره. کار اصلی مردم این روستا مثل اکثر روستاهای کشور، کشاورزی و دامداریه که البته این کار رو به شکل سنتی انجام میدن. درباره اسم زرقان هم گفته میشه از ترکیب زر که همون طلاست با پسوند گان که به معنی شایسته هست تشکیل شده. بعضی‌ها هم میگن زرکان بوده که کان یعنی مکان. شاید هم به خاطر سیب زمینی‌های درجه یکش بهش زرکان میگفتن. سیب زمینی‌هایی که رنگشون به طلایی میزنه. از تاریخ و قدمت این روستا، گفته شده مردم این روستا قبلا عشایر بودن و در گُبر زندگی میکردن و گاودان داشتن.
از آثار تاریخی روستای زرقان میشه به برج‌های دو قلو روستا اشاره کرد. این برج‌ها، الان فقط خرابه‌هاش مونده و میگن قبلا برای دیدبانی ازش استفاده میشده تا نزدیک شدن غریبه‌ها رو بتونن ببینن. قلعه سریان هم در این روستا وجود داشته که زمان حمله راهزن‌ها میرفتن اونجا و قایم میشدن. مسجد بالاده و مسجد کوچه باغ بالا که الان فقط خرابه‌ای ازشون مونده هم از آثار دیگه این روستا به حساب میان.
اما روستای زرقان جای خیلی خوبی برای گردشگری طبیعی هست. چون هم چشم‌اندازهای طبیعی خوب و هم ارتفاعات خوش آب و هوا و کلی رودخونه عالی داره. از رودخونه‌ها میشه به سرآسیا که تقریبا همیشه آب داره، نویز، دَم و چراغپایه اشاره کرد. دسترسی به این رودخونه ها هم خیلی راحته. این رودخونه‌ها باعث به وجود اومدن دره‌های خیلی زیبا و البته با شیب خیلی تند مثل زاو و سیاه تاریکی شدن که صحنه‌های بکر و نابی از طبیعت رو به وجود آوردن. اون نزدیکی‌ها سد کمایستان(زرقان) هم هست. سدی بتنی با ظرفیت ۶ میلیون متر مکعب آب وجود داره و میتونه کلی گردشگر رو به خودش جذب کنه.
پوشش گیاهی این منطقه خیلی زیبا و غنیه و میتونید درخت‌هایی مثل اُرس و بَنَه و گیاهان دارویی و خوراکی مثل آویشن، آجار، شَل، اسطخودوس، کَکَلَکوتی و ریواس کوهی که خیلی معروفه رو پیدا کنید. قُلّه تابیت، سوری زاو، دوری ری، قلعه سریان، زاوسرخ ،امبروتی و خیلی جاهای دیگه از نقاط دیدنی این روستا هستن. کمه جوش(سوغات زرقان)، جوز و کمه(صبحانه محلی)، آش، شِروَیی(سوپ محلی)، کلج جوش، زرک جوش و لوشی جوش از غذاهای محلی این روستا هستن. نون محلی هم هست. نون جوزو پیازی، قلفی، نون روغنی، نون شَلی، نون آجاری، نون با شُون گردو و نون سنتی زرقان هم نون‌های این روستا هستن.