خیابان پامنار محدوده‌ای کوچک از محله تاریخی عودلاجان و یکی از گذرهای معروف آن محله است که دروازه شمیران را به بازار تهران متصل می‌کرد. این گذر به تدریج به بازارچه پامنار و پس از آن به خیابان پامنار تغییر ماهیت داد. خیابانی که اهمیت آن در نظام فرهنگی تهران و ایران باعث شد تا در سال ۱۳۳۴ به فهرست آثار ملی ایران راه پیدا کند. موجودیت محله به عنوان عنصری مستقل از محله مادر، در سال ۱۳۰۲ به سرانجام رسید. وجه تسمیه این خیابان، مناره مسجد عولادجان ( مسجد و مدرسه میرزا صالح) است که اثری تاریخی و ارزشمند به شمار می‌آید. دسترسی مناسب محله به نقاط پیرامونی خود در مرکز تهران قدیم و نزدیکی‌اش به بازار تهران موجب رشد و رونق محله در ادوار مختلف تاریخی شد. این محله به عنوان بارانداز بازار تهران اهمیت اقتصادی مهمی داشت. توزیع کالاهای اساسی از سراسر کشور از طریق بارانداز پامنار انجام گرفته و همین امر منجر به تأسیس کاروانسراها و تجارتخانه‌های متعدد در سطح محله است. سکونت آیت‌الله کاشانی در این محله در جریان وقایع منجر به ملی شدن صنعت نفت و کودتای ۲۸ مرداد، پامنار را به کانون تحولات سیاسی کشور تبدیل نمود. وجود آثار متعدد تاریخی نظیر خانه موتمن الاطباء، خانه امام جمعه، خانه ناصرالدین میرزا، خانه سلطان بیگم شجاعی، خانه سرهنگ ایرج، سرای روشن، کنسولگری روسیه، حمام پامنار، خیابان ناصرخسرو، مدرسه دارالفنون و غیره، این محله را به پهنه‌ای ارزشمند در طول حیات تاریخی تهران تبدیل نموده است.