حافظیه از قدیم تا حالا، زیارتگاه عشاقی بوده که از دور و نزدیک به شیراز میومدن تا با خواجه خوبی‌ها خلوت کنن. خیلی‌ها اعتقاد دارن که برای رفتن به آرامگاه حافظ باید وضو داشت و کفش‌ها رو هم از پا درآورد که این آداب خاص در فرهنگ ایرانی‌ها نشونه محترم بودن مدفون و مقدس بودن مکان هست. آرامگاه حافظ جلوی یکی از شلوغ‌ترین و پررفت ‌و آمدترین خیابون‌های شیراز قرار گرفته و متاسفانه نمای آرامگاه از داخل خیابون قابل دیدن نیست. بعضی‌ها اعتقاد دارن این خودش یه نشونه ست و این خیابون نماد اسارت در دنیای صنعتیه و وسط این دنیای مدرن نمیشه آرامگاه حافظ که نماد افکار و اندیشه‌های عرفانی هست رو دید.
قسمت جنوبی آرامگاه هم نماد دنیای مادی و ظاهر فریبنده اونه و هرچقدر که به آرامگاه نزدیک‌تر می‌شید، از خواسته‌های مادی‌تون فاصله می‌گیرید ‌و موقع بالا رفتن از ایوون، انگار که معراج عرفانی رو تجربه می‌کنید و در دنیای ملکوت صفا می‌کنید. خود آرامگاه هم نماد خورشید رو داره و وقتی از ایوون پایین میاید، انگار که به این خورشید بزرگ تعظیم کردید. ایوون حافظیه ۲ ردیف پلکان داره که هر ردیف ۹ پله‌ داره که در ادبیات فارسی هم عدد 9 نشونه آسمونه و عدد مقدسی هست. قسمت شمالی آرامگاه هم نماد دنیای ملکوته؛ چون این بخش 8 در ورودی و خروجی داره. عدد 8 هم نماد 8 در بهشته و هم قرنی که حافظ در اون زندگی می‌کرده رو یادآوری می‌کنه. آرامگاه حافظ هم از 8 ستون سنگی تشکیل شده. نمای بیرونی گنبد حافظیه نماد آسمونه و به کلاه درویش‌های ترک شباهت داره.
گنبد از داخل با رنگ‌های آبی فیروزه‌ای (نماد بهشت)، سرخ ارغوانی (نماد شراب ازلی)، سیاه و سفید (نماد شب و روز) و قهوه‌ای سوخته (نماد خاک) رنگ آمیزی شده و حس و حال خوبی به آدم میده. روی سقف آرامگاه، هشت بیت از غزل‌های حافظ با خط ثلث و روی سنگ‌های یکپارچه نوشته شده. 65 سال بعد از فوت کردن حافظ، یعنی سال 856 ه.ق یا 1452 میلادی، شمس الدین محمد یغمایی وزیر میرزا ابوالقاسم بابر گورکانی (یکی از نواده‌های تیمور لنگ)، حاکم فارس، برای اولین بار یک عمارت گنبدی شکل رو روی مقبره حافظ و حوض بزرگی رو هم جلوی این مقبره ساخت که با آب رکن آباد پر میشد. اوایل قرن یازدهم ه.ق و زمان حکومت شاه عباس صفوی و همینطور در دوره نادرشاه افشار، حافظیه بازسازی شد.
در دوره زندیه، کریم‌خان زند (۱۱۸۷ ه. ق.) روی حافظیه بارگاهی به سبک بناهای اون دوران ساخت و سنگ مرمری رو که هنوز هم وجود داره، روی قبر حافظ قرار داد. روی این سنگ، دو غزل از حافظ به خط نستعلیق و با دست هنرمند حاجی آقاسی بیک افشار آذربایجانی، حک شده. بعد از عمارتی که کریم خان زند روی مقبره حافظ ساخت، آدم‌های خیرخواه، تعمیرها و بازسازی زیادی رو برای مرمت این عمارت انجام دادن تا اینکه در سال ۱۳۱۴ هـ..ش، سرهنگ علی ریاضی (رئیس فرهنگ فارس) با کمک علی اصغر حکمت و نظارت علی سامی، طرح آندره گدار فرانسوی که از عناصر معماری عهد کریم خان زند الهام گرفته بود رو اجرا و بنای حافظیه رو مجدد بازسازی کرد.
حافظیه بخش‌های دیگه‌ای مثل کتابخانه حافظیه، رواق چهار ستونه کریم خان زند (بیست ستون) و ارامگاه قوام که زیر رواق چهار ستون آب انبار حافظیه قرار گرفته، رو هم شامل میشه. هر سال، روز ۲۰ مهرماه، مراسم بزرگداشت حافظ در حافظیه برگزار میشه و خیلی از پژوهشگرها و دوستداران حافظ شیراز، از شهرهای دور و نزدیک به اینجا میان و یادش رو زنده می‌کنن. حافظیه سال ۱۳۵۴ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده.