آرامگاه میرزا ابراهیم رضوی در ملک شخصی ایشون و کنار مجموعه فرهنگی_تفریحی کوهسنگی که در دامنه کوه و انتهای خیابان بهشتی قرار داره که با ایوون کاشی کاری شده زیباش منظره زیبایی داره و نظرها رو به سمت خودش جلب میکنه. میرزا ابراهیم دومین و بزرگترین واقف سادات رضوی بودن که در سال 1042 ق فوت کردن. ایشون از بزرگان سادات رضوی خراسان بودن و در دوره صفویه زندگی میکردن و نسبت شریفش با بیست و یک واسطه به امام زاده ابو جعفر موسی مبرقع، فرزند حضرت جواد (ع) میرسه. مقبره میرزا ابراهیم رضوی تنها بنا و یادگار تاریخیِ مشهد از دوره شاهی صفویه هست. پوشش مقبره جوریه که اون رو قابل تفکیک به دو بخش کرده.
قبر واقف در نیمه شمالی ایوون قرار داره و نزدیک اون محراب نفیسی قرار گرفته که در حاشیه‌های بیرونی اون دو بیت شعر نوشته شده. مقبره در باغ پر درخت و با صفایی که یک حوض زیبا هم جلوی ایوونش هست، قرار داره. در صحن باغ هم تعدادی سنگ قبر وجود داره که بیشترشون به بزرگان سادات رضوی و بعضی از علما و بزرگان شهر مشهد و خراسان تعلق داره. این بنا در سال 1365 خورشیدی به همت تولیت وقت سادات رضوی (مرحوم سید حسین بدیعی رضوی) مرمت شده.
میرزا ابراهیم، موقوفات زیادی در شهرهای مشهد، اردکان و تربت جام انجام داده و حدود 20 هزار نفر از این موقوفات بهره مند میشن. این اقدام ایشون باعث شده تا چند هزار خونواده از سادات رضوی و خاندان‌های وابسته بعدی واقف، در سراسر کشور، شجره نسب خودشون رو تا الان حفظ کنن و به خاطر همین مسئله اقدام ایشون یکی از پدیده‌های فرهنگی مشهد به شمار میره. آرامگاه میرزا ابراهیم رضوی در سال 1381 به ثبت آثار ملّى و تاریخى ایران دراومده.