آرامگاه سید علاء الدین حسین که به پیر مراد معروف بوده، در فاصله پنج کیلومتری جنوب غربی شهر داراب و کنار راه آسفالته قدیم داراب به شیراز واقع شده. سید علاء الدین حسین (ع) یکی از فرزند زاده‌های امام علی نقی (ع) هستن و در کتاب «عقول عشره» درباره زندگی ایشون مطالبی نوشته شده. گنبد و گلدسته‌های پیرمراد تا الان دو بار بازسازی شده. اولین بار، سال 1341 ساختمون قدیمی که از گل و خشت ساخته شده بود، مرمت و دو سال بعد هم گنبد و گلدسته‌های اون ساخته شد. بار دوم در سال 1346، بازسازی ساختمون و گنبد جدید اون شروع شد و اطرافش مهمانسرایی ساخته شد که مجهز به آب لوله کشی، برق و تلفن بود؛ البته ضریح و درب ورودی آرامگاه کار دست هنرمندهای اصفهانی هست.
کنار این آرامگاه گلزار شهدا قرار داره و بلوار وسیعی که درخت‌های زیادی در اون کاشته شده و آرامگاه رو به جاده اصلی مرتبط می‌کنه. یک کوه کوچیک به حیات این امامزاده راه داره که روی بدنه‌اش حفره‌ای وجود داره که تا بالای اون ادامه داره. به این سوراخ یا حفره در اصطلاح محلی «کت حلال و حرام» میگن و مردم اعتقاد دارن که هرکس از این سوراخ عبور کنه حلال زاده و هر کس نتونه عبور کنه حرامزاده هست. محل دیگه‌ای هم بالای کوه پیرمراد دیده میشه که مردم به اونجا چله میگن. چله چاهی هست که در کوه حفر شده و زن‌هایی که دلشون می‌خواد بچه‌دار بشن، به اونجا میرن و گهواره‌های کوچیکی که به اون‌ها «ننی» میگن و از پارچه درست شده رو به درخت سدری که اونجاست می‌بندن.