آرامگاه سیبویه در جنوب غربی شیراز، محله سنگ سیاه و در قبرستان باهلیه قرار داره. اسم این محله به خاطر اینکه یک سنگ سیاه چهار گوش روی مزار سیبویه نصب شده به سنگ سیاه معروف شده. آرامگاه سیبویه مربوط به دوران‌های تاریخی پس از اسلام میشه که توسط استاد معصومی، استاد دانشگاه صنعتی اصفهان و از اعوان ایل قشقایی، تجدید بنا شده و سال ۱۳۷۹ با شماره ۳۰۶۷ به ‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده. بنای اصلی آرامگاه سیبویه که توسط انجمن آثار ملی و در سال ۱۳۵۳ هـ.ش. ساخته شده، شامل یک تالار میشه و در قسمت شمالی بنا قرار گرفته. این تالار ۸ متر طول و ۵ متر عرض داره که شامل طاق نماهایی با کاشی‌های معرق میشه.
سقف این تالار به شکل رسمی هشت و معلقی کاری اجرا شده. آرامگاه سیبویه وسط ساختمون قرار داره و یک سنگ سیاه به طول ۱۹۰ سانتی متر، عرض ۷۰ سانتی متر و ارتفاع ۳۵ سانتی متر روی اون قرار داره و روی سنگ قبر، نام، تاریخ ولادت و تاریخ وفات سیبویه رو هم نوشتن. محوطه آرامگاه با سنگ‌های تیشه‌ای و آرامگاه با سنگ سیاه پوشیده شده. در آرامگاه یک سکو وجود داره که با چند پله به کف حیاط می‌رسه. در قسمت شرقی محوطه آرامگاه سیبویه یک سنگ قبر سیاه قدیمی وجود داره که امتدادش به یک باغچه بزرگ می‌رسه. ابوبشر عمرو بن عثمان که به سیبویه شیرازی معروف بوده، یکی از دانشمندهای ایرانی بوده. سیبویه مثل خیلی از اسم‌های قبل از اسلام و اوایل دوره اسلامی به پسوند نسبی ویه ختم میشه و معنیش «منسوب به سیب» هست.
البته فیروزآبادی مؤلف قاموس درباره معنای اسم ایشون گفته که سیبویه به معنی بوی سیب هست. عرب‌ها و به تبع اون‌ها غربی‌ها، اسم سیبویه رو به صورت سیبَوَیهی (Sibawayh) تلفظ می‌کنن. سیبویه، یکی از برده‌های بنی حارث بن کعب بوده که سال 140 ه.ق، در شهر بیضا، شهرستان سپیدان امروزی به دنیا اومده و وقتی 14 سالش بوده برای تحصیل علم به بصره فرستادنش. مثل اینکه اون موقع بصره مرکز علم بوده و ایرانی‌ها بورسیه بصره می‌شدن. خلاصه که سیبویه در بصره درس خوند و یکی از بهترین عالم‌های علم اللغه شد. سیبویه در راه سفر به خراسان مریض شد و به این ترتیب سال ۱۸۰هـ/ ۷۹۶م، با 40 سال سن، در شیراز فوت کرد.
اهمیت تاریخی سیبویه به خاطر اینه که اولین کسی بوده که برای زبان عربی صرف و نحو نوشته و صداها رو در این زبان مشخص کرده. یعنی علامت‌هایی مثل ضمه، فتحه، کسره و تنوین‌ها اختراع و کار سیبویه ایرانی بوده. البته در مورد این قضیه اتفاق نظر وجود نداره. اما چیزی که مشخصه این هست که سیبویه اولین کسی بوده که قواعد صرف و نحو عربی رو نوشته و در کتاب خودش آورده. جوری که بعد از ایشون تمام کتاب‌های صرف و نحو عربی، اقتباسی از کتاب «الکتاب» سیبویه بوده. الکتاب کامل‌ترین کتاب نحو زبان عربی هست و به زبان‌های خارجی هم ترجمه شده.
تلخیص این کتاب هنوز هم یکی از کتاب‌های درسی دانشجوهای رشته زبان عربی دانشگاه‌های اروپاست. متن الکتاب، اولین بار در سال‌های ۱۸۸۱ و ۱۸۸۹ ترجمه و در پاریس منتشر شده. از اون زمان به بعد به ایشون «سیبویه نحوی» می‌گفتن. کار سیبویه اون موقع یک شاهکار بوده و باعث شده که زبان عربی بتونه پیشرفت کنه. خیلی‌ها اعتقاد دارن که اگه سیبویه ایرانی برای زبان عربی صرف و نحو (گرامر) ننوشته بود این زبان در نوشتار، مثل لهجه (گویش)، یکنواخت بودن خودش رو از دست میداد.