مقبره قطب الدین حیدر شامل ایوون بلند، ورودی و محوطه زیر گنبد میشه. این مزار که در اصل از بناهای دوره تیموری به شمار میاد، یک گنبد دو پوسته روی پایه شانزده ضلعی داره. این بنا سال 1023 هجری در دوره صفویه و زمان شاه عباسی، به همت خواجه سلطان محمود تربتی، حاکم تربت و با سنگ و گچ و کاملا مستحکم مرمت و بازسازی شده.
پوشش زیرین سقف در فضای داخلی، نقش های هندسی ویژه‌ای روی زمینه اخرایی داره، که به خط کوفی لا اله الا الله و محمد رسول الله و اسامی تعدادی از عرفا حکاکی شده. ضریح چوبی شیخ بین این محوطه زیر گنبد قرار گرفته و تاریخ 987 هجری قمری رو داره. در امتداد فضای ورودی هم محرابی از گچ‌بری‌های زیبا تعبیه شده. قسمت غربی گنبد خانه آرامگاه، مسجدی با یک ایوان آجری بلند به عرض ۱۸ متر و یک قوس تیزه‌دار وسط اون قرار داره. روی جرزهای پهن ایوان روی هم در پنج طبقه، پنج طاق نما ایجاد شده. در امتداد جایگاه مستطیل شکل کتیبه بالای سردر، دو قاب مربع هم بالای آخرین طاق نما جاسازی شده. در ایوان مقبره قطب الدین حیدر کتیبه‌ای سنگی به خط «محمد یوسف الحسینی» وجود داره. در این مجموعه، حوض‌خانه زیبایی قرار داره و صحن کوچیک مجموعه هم چند حجره دو طبقه داره.
قطب الدین حیدر عارف مشهور، تک فرزند تیمور فرزند ابوبکر فرزند سلطانشاه سالوری از شاهزاده‌های ازبک و از تبار خاقان ترک بوده. ایشون مجذوب شیخ ابوالقاسمی میشن و تا زاوه ( اسم قدیمیِ تربیت حیدریه) به هوای شیخ سفر میکنن. قطب الدین حیدر مرد اهل ریاضت و کرامتی بودن. آرامگاه قطب الدین حیدر در مرکز شهر و نزدیک به مسجد جامع قدیم و کاروانسرای طبسی قرار داره. شالوده آرامگاه در دوره تیموری ایجاد شده و دو بنای دیگه که مربوط به دوره‌های متفاوتی میشن، به ارزش این مجموعه اضافه کرده.
تاریخ بنای مجموعه به ویژه گنبدخانه اون رو دست کم باید به قرن نهم هجری عقب برد. در قسمت دیگه این مجموعه کاروانسرایی متعلق به دوره قاجار وجود داره. بنای مسجد و کاروانسرا سال‌ها بعد از ساخت مزار قطب الدین حیدر ساخته شدن و دلیل این توسعه میدانی، تعداد زیاد زائران و مشتاقان این عارف بوده. الان هم اداره میراث فرهنگی شهرستان تربت حیدریه با استقرار در این مکان، ازش به عنوان ساختمان اداری استفاده میکنه و با انجام یک سری اقدامات امنیتی، کاروانسرای موجود رو به موزه‌ای کوچیک برای جمع آوری گنجینه‌های فرهنگی، تاریخی و باستانی تبدیل کرده. این بنا که از معماری مینیاتوری تیموریان و ظرافت و بلند پروازی هنر مرمت صفویه بهره برده، به شماره ۱۷۵، در فهرست آثار تاریخى ایران به ثبت رسیده.